یادداشتی از ارمغان زمان‌فشمی: نسل دهه شصتی‌ها آخرین نسلی بود که بخشی از عمرش را در دوران بدون اینترنت گذراند، بنابراین بیشتر فرصت داشت که در دنیای واقعی به سر ببرد و تحرک بیشتری داشته باشد اما در عوض با تأخیر از آخرین تغییرات و تحولات سیاسی و فرهنگی و اجتماعی دنیا باخبر میشد.
نسلی را که بعد از تولد اینترنت به وجود آمد و با آن بزرگ شد، نسل «زِد» یا «زی» (Z) مینامند. آنان از کودکی با ابزارهای هوشمند و دیجیتال سروکار داشتهاند و تصور زندگی بدون اینترنت برایشان غیرممکن است.
یکی از ویژگیهایی که به شکل طبیعی و به دلیل اتصال به شبکههای جهانی در جوانان نسل زد به وجود آمده، آگاهی سریع و صحیح آنان از اخبار جاری در جهان است.
هر خبری در هر گوشه از جهان می‌تواند به سرعت مرزها را درنوردد و در نقاط دور و نزدیک، واکنشهای مختلفی را در پی داشته باشد.
درحال حاضر تبدیل دنیا به یک دهکده جهانی بیش از هر زمان دیگری عملی شده و این فرصت است، نه تهدید.
امروز جوان ایرانی مشاهده میکند که در اخبار تلویزیون سراسری کشورش، دائم درباره بدبختیهای مردم کشورهای اروپایی و آمریکایی حرف میزنند اما خودش در اینترنت با دوستانی از اروپا و آمریکا در تماس است و می‌داند که مشکلات در همه جای جهان وجود دارد اما این تمام واقعیت نیست.
او به خیابان میرود و می‌بیند که چندبرابر آن مشکلات در کشور خودش وجود دارد اما برنامهسازان صداوسیما ترجیح میدهند به مشکلات مردم کشورهای دیگر بپردازند!
جوانان نسل زد را نمیتوان با آمار و ارقام نامعتبر دلخوش کرد. آنان منابع و موانع را میشناسند و نمیشود با دروغ قانع‌شان کرد.
راهحل هم بستن اینترنت به رویشان نیست، چرا که هرروز راههای تازهای برای دسترسی به اطلاعات پیدا میکنند و پیش میروند.
اینترنت، راه تنفس آنهاست و نمیتوان این راه را از آنان گرفت.
تنها راه درست این است که مسئولان راه حرف زدن با این نسل را یاد بگیرند، نه فقط با باز کردن صفحاتی در شبکههای مجازی و شعار دادن، که با ارائه تصاویر و آمارهای واقعی از شرایط و عملی کردن راهکارهای قابل قبول و مؤثر.
