به گزارش پایگاه تحلیلی- خبری درسانیوز؛ ضایعه جبران نا پذیر رحلت عالم ربانی و حکیم فرزانه حضرت آیت‌الله سید محمدحسین مرتضوی‌لنگرودی امام جماعت و مدرس مسجد و مدرسه حاج ابوالفتح تهران(متولد ۱۳۰۷) که از دوستان صادق و یاران و همکاران پدرم سیدعلینقی امین(متولد ۱۲۹۷) بودند، موجب تأثر و تاسف حقیر گردید. معظم‌له پس از رحلت استاد فلسفه ما آیت‌الله سیدرضی شیرازی، بقیّه‌الماضین علمای دینی قدیمی و اصیل تهران و در عین حال بسیار فروتن و ساده زیست بودند.
بنده به نوبت ناقابل خودم، درگذشت این مجتهد نامدار و حکیم عالی‌مقدار را در مرتبه اول به بیت شریف معظم‌له و در مرتبه ثانی به همه عالمان عامل و صادق و استادان معقول و منقول تهران و قاطبه اهل علم اعم از حوزوی و دانشگاهی تسلیت و دلارامی عرض می‌کنم.
آیت‌الله مرتضوی‌لنگرودی تربیت شده حوزه فقهی و فلسفی تهران بود، فضایی که از بعداز شهریور ۱۳۲۰ تا روزگار دانشجویی ما یعنی دهه طلایی ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۴ در دانشگاه و حوزه مزین به وجود اعاظم علم و حکمت بود، از بزرگانی در دانشگاه همچون سیدمحمدکاظم عصار، بدیع‌آلزمان فروزانفر و محمود شهابی در دانشگاه بگیرید تا سیداحمد خوانساری، میرزا ابوالحسن شعرانی، سیّدابوالحسن رفیعی‌قزوینی، شیخ محمّدتقی آملی، شیخ مهدی الهی‌قمشه‌ای، حکیم شیرازی و … که من همه آنان را دیده و از محضر ایشان بهره برده بودم.
آیت‌الله مرتضوی‌لنگرودی در تهران از محضر اکثر این عالمان و مدرسان بویژه آملی، شعرانی و رفیعی قزوینی استفاده کرده بودند و در حوزه علمیه قم هم بیش از ده سال از شاگردان آیت‌الله العظمی حاج‌آقا حسین بروجردی، علامه‌طباطبایی، پدر خود آیت‌الله سیّدمرتضی لنگرودی، آیت‌الله شیخ عبدالنّبی اراکی و دیگران بودند.
با درگذشت روحانیان پاک سرشت، اخلاق‌مدار و بی‌اعتنا به زخارف دنیا امثال آیت‌الله مرتضوی لنگرودی، تهران روز به روز از معنویت خالی‌تر می‌شود. برای آن عالم بزرگ و بی‌حاشیه علو درجات و برای بازماندگان داغدار و تربیت شدگان مدرسه و مکتب آن بزرگوار صبر و اجر مسآلت دارم.
سیدحسن امین
تهران، ششم مهر ۱۴۰۲
