به گزارش پایگاه تحلیلی- خبری درسانیوز: یادداشتی از رضا خاکزاد؛ یکی از کارشناسان حاضر در برنامه‌ای تلویزیونی درباره علی دایی چهره پر افتخار و محبوب ورزش ایران سخنانی عجیب و قابل نقد بر زبان آورد.
طرح این موضوع که؛ آیا کسی علی دایی را ۶ دهه بعد از سفرش به دنیای باقی خواهد شناخت؟ در واقع تلاشی برای نادیده گرفتن جایگاه اجتماعی و فرار میهنی یک ستاره سال‌های دور ورزش ایران است؛ کسی که اگر اغراق نکنیم می‌توان گفت که بیرون از مرز‌های کشور حداقل ورزش ایران را با نام او می‌شناسند که گواه این ادعا بازتاب‌های مثبت حضور وی در مجامع بین‌المللی مثل مراسم اهدای توپ طلای فوتبال جهان و … است.
آمار غیر قابل انکار علی دایی در زمینه گلزنی که با نام ایران و با پیراهن مقدس تیم ملی کشورمان به ثبت جهانی رسیده است را نه این کارشناس و نه هیچکس دیگری نمی‌تواند از صفحه ذهن مردم پاک کند؛ همانطور که جوانمردی‌های تختی و البته افتخاراتش پاک نشد.
مقایسه جایگاه بی‌بدیل غلامرضا تختی و لقب برازنده جهان پهلوان که بر تارک او ماندگار شده با دیگران آن هم از سوی افرادی که شاید اگر تختی امروز زنده بود او را هم آماج حملات خود قرار می‌دادند، نه از سر علاقه به تختی و تختی‌ها که در جهت نادیده گرفتن و تخریب دایی‌ها صورت می‌گیرد.
آنان که امروز علی دایی را فردی مشهور فاقد شاخص‌های محبوبیت می‌نامند و از دهه‌های بعد زمانی که که دیگر کسی نداند دایی که بوده و چه کرده است سخن می‌گویند، در واقع بازماندگان همان طیفی هستند که در زمان حیات تختی او را به سبب عدم کرنش در برابر شاهان شماتت می‌کردند و چه بسا اگر تختی بر ارابه مرگ نمی‌نشست و جلای این دنیای فانی را نمی‌کرد امروز همین جماعت انگ و تهمت‌هایی را نثارش می‌کردند و در صدد تخریب شخصیت اجتماعی او. بر می‌آمدند و …
برخی افراد غافل از آن هستند که؛ طراز محبوبیت و مقبولیت افراد را مردم تعیین می‌کنند؛ مردمی که شاید خیلی‌هایشان از اقدامات انسان دوستانه امثال علی دایی، کارآفرینی وی برای جوانان و … بی‌خبر باشند، اما جنس‌شان با قدرناشناسی جور در نمی‌آید و به خاطر حداقل تلاش‌هایی که علی دایی در قامت بازیکن تیم ملی ایران و زیر پرچم کشورش انجام داد او را دوست می‌دارند.
اینجا فارغ از هر نوع اسم و شهرتی و فراتر از شخصیت حقیقی و حقوقی علی دایی باید از وجود دافعه‌سازان این جریان خطرناک هراس داشت؛ جریانی که بغض فروخورده خود از بابت نلرزیدن پا‌های دایی‌ها و پناه نبردن آنان به دامان دشمنان بیرونی این آب و خاک و ماندن‌شان زیر همین بیرق در کنار مردم را هر بار به شکل و شیوه‌ای زننده نمایش می‌دهند و یادشان رفته که گذر زمان قاضی بی‌رحمی است که درباره انسان‌ها و نقش و جایگاه‌شان قضاوت می‌کند؛ شاید ۶ دهه بعد، شاید هم ۶ قرن بعد.
